آئین مستان

هرجا روی خاک میشینم
هرجا سنگ قبر میبینم گریه م میگیره
زیر سایه بون میشینم گریه م میگیره
نه گنبدی نه چراغ نه صحن و رواق
میمیره برات شیعه به خدا
بازم نم بارون رو گونمون میزنه
دوباره غمت داغ روی قلب منه
منی که برام هرجا مشکلی پیش اومد
فقط رو لبم ذکر یا امام حسنه
 آقام آقام آقام یابن الزهرا
وقتی تو حرم میشینم
صحن مشهد و میبینم گریه م میگیره
طاق و گنبد و میبینم گریه م میگیره
نه صحن و ایوونی نه روضه خونی
می باره قلبم رو خاک بقیع
یه روز تو مدینه برات حرم میسازیم
حرم برا تو شاه با کرم می سازیم
جلوی حرم صحن قاسم بن حسن
آره میسازیم آقا خوبشم میسازیم
بازم نم بارون رو گونمون میزنه
دوباره غمت داغ روی قلب منه
منی که برام هرجا مشکلی پیش اومد
فقط رو لبم ذکر یا امام حسنه
 آقام آقام آقام یابن الزهرا

مدینه جایی بین ابراست
که هر ابری به دورش گریونه
یه اقیانوسِ خاکی اونجاس
که خورشید تو عمقش پنهونه ..
ملائکه تویِ ملکوت،سمت مدینه پر میزنند
تو عالم معنا تو بقیع،دارن حرم درست میکنند
فرشته ها از روز ازل
خادمِ حرمِ امام حسنن
یه روضه خوان دائم ، بالاسر قبرش
میخونه از داغِش ... میخونه از صبرش
 مگه یادم میره من بودم و یه گلِ پرپر؟
مگه یادم میره زخمِ رویِ صورتِ مادر؟
مگه یادم میره خونابۀ بالِ کبوتر؟   
 مدینه شهری تویِ دل هاس
که اسمش دل رو میلرزونه  
دلُ میلرزونه قبرایی
که زیر آفتاب و بارونه ..
دلی که شد امام حسنی، دیگه زمین براش قفسه
آزاده و رهایِ رهاس، با آسمونا هم نفسه ..
یه روزی زائرِش میشه و
به همۀ آرزوهاش میرسه
یه روضه خوان بینِ ... مقامِ بالاسر
میخونه از کوچه ... میخونه از مادر
 مگه یادم میره من بودم و کوچۀ غم ها
مگه یادم میره دستی سیاه که میره بالا
مگه یادم میره روی زمین نالۀ زهرا  
مگه یادم میره من بودم و یه گلِ پرپر؟
مگه یادم میره زخمِ رویِ صورتِ مادر؟
مگه یادم میره خونابۀ بالِ کبوتر؟
 مدینه تو با شعری که خوند
دم آخرِ آقات ، میسوزی  
به آیینه ش روز آخر گفت
مثه روز تو نیست هیچ روزی ...
 امام حسن خودش دلارو، برده به کربلایِ حسین  
بخشیده روضۀ خودشُ، به اشکِ روضه هایِ حسین
کریمِ عالم بود و گذاشت
دارو ندارشُ برایِ حسین
با جیگر پاره ... با اون تنِ بی حال
میخونه از مقتل ... میخونه از گودال
ای کشتۀ دور از وطن،دور ازوطن ... وای
ای تشنۀ صدپاره تن،ای بی کفن ... وای

بلا نبینی ای سینه زن
با مدد از شاهِ بی کفن
چند شبِ گفتی جانم حسین
بگو تو امشب جانم حسن
نفس بزن دَم بگیر
جان حسن،جان حسن،جان حسن
دَم تو محرم بگیر
جان حسن،جان حسن،جان حسن
بگو تو با فاطمه
جان حسن،جان حسن،جان حسن
می برتت علقمه
جان حسن،جان حسن،جان حسن
حسن جان حسن،حسن جان حسن....
فاطمه خیلی دلواپسه
نذار بگن آقام بی کسه
تا صبح بگی تو جانم حسن
بهت نمیگه هیچ کس بسه
بغض میونِ گلوم
جان حسن،جان حسن،جان حسن
ای همۀ آبروم
جان حسن،جان حسن،جان حسن
تاب و توانم تویی
جان حسن،جان حسن،جان حسن
هر ضربانم تویی
جان حسن،جان حسن،جان حسن
حسن جان حسن،حسن جان حسن....

پاره پاره قلبِ من ، شد ز زهر آخر
کی رود از خاطرِ من خاطراتِ آخرِ مادر
راحت از غم ها شدم آخر خدایا
می چکد،خونِ دلم از کنج لب ها ای خدایا ...
من ، بی قرارِ ، یادِ ظلمِ کوچه هایم
من ، یادگارِ ، مرتضایم ، مجتبایم ...
پاره هایِ قلبِ من ، می چکد از لب
جان سپارد گر ببیند لخته خون را خواهرم زینب
می کشم پا بر زمین از سوزِ سینه
زائرِ مادر شدم از این مدینه ، ای مدینه
من ، بین لبخند ، رنگُ و بویِ ، گریه دارم
بر ، دامنت سر ، ای حسینم ، میگذارم
من ، بی قرارِ ، یادِ ظلمِ کوچه هایم
من ، یادگارِ ، مرتضایم ، مجتبایم ...
ای برادر جان حسین ، جان به قربانت
قاسمم جایِ پدر در کربلا باشد به فرمانت
آه و لایومَ کیومک ای برادر
کاشُ جایت بوسه میدادم به خنجر ، ای برادر
من ، سر به پایت ، میگذارم ، در جدایی
تو ، رویِ خاکُ و ، در تنورُ و ، نیزه هایی
من ، بی قرارِ ، یادِ ظلمِ کوچه هایم
من ، یادگارِ ، مرتضایم ، مجتبایم ...
همه بدونید که من گدایِ حسنم
مثه محرم ، برا حسن زار میزنم ...
زار می زنم ، زار میزنم ، حسن ....
میون حجره ، نفس نفس زد
با قلبِ خسته ، پر از قفس زد
از این مصیبت ، ببین کبوده بدنم
مثه محرم ، برا حسن زار میزنم ...
زار می زنم ، زار میزنم ، حسن ....
حسن ......

حسن جان ، غریب فاطمه ...
از اون شب که فاطمه رفت
چشاش شد دریای غربت ...
حسین شد ، معنای گریه
حسن شد ، معنای غربت ...
امامی ، که دریای کرم بود
نصیبش ، فقط ظلم و ستم بود
همیشه ، دلش لبریز غم بود ...
یه عمر از درد و غم بیصدا سوخت
غریب و تنها ، بی همنوا سوخت
همیشه خون بود قلبی که بین
کوچه ها سوخت ...
حسن جان ، غریب فاطمه ...
غم و درد و اشک چشماش
همیشه داشت بوی مادر
حسن دیده ضرب سیلی
چه کرده با روی مادر
تو خونه ، گلی پر پر ندیده
پر از اشک ، چش خواهر رو دیده
رو خاکا ، خودش مادر رو دیده ...
خودش دیده که مادر زمین خورد
یه عمر از این غم خوابش نمیبرد
همین غم ها باعث شد که مثل
لاله پژمرد ...
حسن جان ، غریب فاطمه

به خدابهونه بود زهری که قاتلش شده
چندین ساله قاتلش خاطرات دلش شده
کوچه زخم دلشه اون
کوچه قاتلشه همون
کوچه کوچه کوچه کوچه
یاحسن یابن الزهرا ... واویلا واویلا
یا مجتبی یا مولا ... واویلا واویلا
بی حیا غرورش و جلوی مادرش شکست
پیش اون کبوتری که توکوچه پرش شکست
مضطر مونده و روبروش
پر پر میزنه رو زمین
مادر مادر مادر مادر
کوچه زخم دلشه اون
کوچه قاتلشه همون
کوچه کوچه کوچه کوچه کوچه ....
یاحسن یابن الزهرا واویلا واویلا
یامجتبی یا مولا واویلا واویلا
حالا که برا غم حسنش میسوزه حسین
میگه مجتبی که نیست روزی مثل روز حسین
بی بال زخمی عطش و
بی حال تنهایی وسط
گودال گودال گودال گودال
زینت دوش نبی .....
لا اله الا الله لبیک یا اباعبدالله
حسین